Losing Hearts (Kingdom Hearts fanfictie)

Losing Hearts - 10

‘Kom binnen XV,’ de stem van Xemnas deed me even huiveren maar ik zette me er overheen en opende de deur. Hij zat daar, in die kamer die niets was veranderd sinds ik er voor de eerste keer was geweest. Het was nog even leeg als voorheen, zo leeg als Nobodies vanbinnen.

‘Ga toch zitten,’ zijn vinger wees naar een stoel voor zijn bureau. Ik ging zitten en keek hem aan. Hij staarde terug en ik herkende in zijn blik die van mij. Zoekend naar iets om de leegte te vullen.

‘Zoals je weet was ik niet erg blij met jouw actie om naar die grot te gaan,’

‘Ik volgde mijn-' ik maakte mijn zin niet af en hij glimlachte.

‘Wij Nobodies zijn zoals de naam het al zegt, niemand. We leven niet maar zijn ook niet dood. We missen een hart en daardoor missen we gevoelens.’

‘Misverstand nummer 1 in de Organization.’

Hij glimlachte weer. ‘Oh nee, ik heb werkelijk geen gevoelens of emoties. En dat is de sleutel, de sleutel tot het begrijpen van het hart. De Organization moet gestuurd worden, anders wordt het één grote chaos. Nobodies hebben sturing nodig, ze hebben een leider nodig want anders gebeuren er dingen…’ hij maakte zijn zin niet af maar ik wist wat hij bedoelde.

‘Misverstand 2 in de Organization. Manipulatie.’

‘Ik ken je plannen Nyx, en ik geef je een keuze. Kom terug naar de Organization, wees nummer XV en leef daarmee in vrede. Blijf bij je soortgenoten en vrienden en help mee onze droom te verwezenlijken. Of je voert je plan uit en vermoord mij. De rest van de Organization zal in paniek raken zonder leider en zullen zichzelf de afgrond in werpen. Letterlijk en figuurlijk.’

‘En wat als ik hun leider wordt?’

Hij glimlachte. ‘Heb jij het in je Nyx? Kan jij anderen dwingen om te vermoorden? Zou je die ijzeren grip op ze kunnen uitvoeren en de last van het leider zijn dragen? Wij zijn van hetzelfde soort XV, geboren uit haat en met een doel voor ogen. Waarom zouden we elkaar in de weg lopen?’

‘De één kan niet leven zonder dat de ander dood is. Dat weet je best.’

‘Dan zij het zo.’ Hij stond op uit zijn stoel en ik volgde zijn voorbeeld. Voordat ik het wist werd mijn beeld wazig, en toen het weer scherp was stond ik in de enorme troonzaal van The Castle That Never Was. Voor mij zat Xemnas in zijn enorme troon en hij lachte kwaadaardig. Opeens overviel een gevoel van nietigheid me, terwijl ik opkeek naar de Superior of the In-Between.

‘Er is nog een weg terug,’ zei hij en zijn stem galmde door de zaal.

‘Nooit.’ Zei ik. ‘Ik zal mijn leven niet leiden als een van je andere onderdanen. Nooit!’

‘Oké,’ was zijn simpele antwoord. Meteen veranderden zijn handen in twee lange rode laserzwaarden en ik deed een stap achteruit. Uit de laserzwaarden kwamen stralen die op me afschoten. Ik wist ze met een paar soepele bewegingen te ontwijken.

Hij stond op en ik schoot de Duistere Massa op hem maar het raakte hem niet want hij had een onzichtbaar schild gevormd. De Massa keerde terug en ik kon nog net op tijd bukken om het te ontwijken.

‘Je bent zo vreselijk dom,’ zijn stem klonk weer door mijn hoofd en vulde alles. ‘Zo vreselijk dom Nyx, dat je mij uitdaagt voor een gevecht. Je had toch beter moeten weten.’

Meteen kwam er een mengeling van rode lasers en bollen met duistere energie terwijl ik opeens omsingeld was door een stuk of twintig Xemnassen. Ik vormde het schild om me heen maar het koste heel veel energie om alles af te weren. Eén van de bollen met duistere energie raakte me en ik voelde hoe de kracht uit me stroomde.